“Hoe zijn de viooltjes hier terecht gekomen?” is de eerste vraag van de tarotlegging. De viooltjes zijn een geschenk geweest. Ik trek Aas van Munten. Die kaart staat voor een geschenk. Die kaart snap ik.
De volgende lijk ik ook te snappen. Denk ik.
Op de vraag “Wat zorgt voor jouw groei?” komt Frederica Vernon, uit het boek Lady Vernon te voorschijn (9 kandelaars/staven). Frederica schuift een envelop onder een deur door met een smeekbede aan de man van haar hart. Ze is wanhopig, want haar moeder, die haar onder de duim houdt, is tegen de relatie. De viooltjes groeien, maar aan de kaart te zien, tegen de verdrukking in. Misschien geef ik ze te weinig water?
Dan trek ik een lijkbleke Marianne Dashwood (4 ganzepennen/zwaarden) uit Sense and Sensibility bij de vraag: “Wat hebben jullie nog meer nodig om te gedijen op deze plaats? ”. Marianne Dashwood ligt doodziek op bed. Ze is op een lange wandeling doornat geworden en heeft er geen aandacht aan besteed vanwege het liefdesverdriet dat haar aangreep. "Ach ja, de viooltjes hebben toch vast meer water nodig," denk ik weer.
Wat ik aan moet met de Dame van Munten, Elinor Dashwood, uit Sense and Sensibility, de kaart die ik trek als antwoord op de vraag wat de groei van de viooltjes belemmert, weet ik niet.
Als ik naar beneden ga zie ik de viooltjes staan. Ik kijk nog eens goed. Ik zie dat hun kopjes helemaal tegen het raam gedrukt zijn. Alsof ze smachten. Ze lijken werkelijk wel wat op Frederica Vernon, die wegkwijnt onder het verbod van haar moeder en een uiterste poging doet om de man van hart te bereiken. Dan daagt het me. Frederica zit in de gang en in het donker. Marianne Dashwood, ziek van liefdesverdriet en regen, ligt in een donkere kamer. De viooltjes hebben licht nodig! Ze doen een uiterste poging om de zon te bereiken, hun hoofdjes naar voren gestoken. Ik heb de viooltjes neergezet op een plaats waar ik ze mooi vond staan: binnen, in de gang. Vandaar die dame van munten, die ik heb getrokken, die houdt van schoonheid. Maar zo belemmer ik hun groei.
De laatste twee kaarten uit de tarotlegging snap ik nu ook. Juffer Ganzepennen (zwaarden schildknaap) trok ik als antwoord op de vraag wat de taak van de viooltjes is. Emma uit het boek Emma, staat op die kaart. Emma laat zich leiden door illusies en weet altijd beter wat goed voor iemand is, dan de persoon in kwestie zelf. Zo is dat met mij en de viooltjes ook. Ik denk ook te weten wat goed is voor de viooltjes. Een gietertje gekocht. Er blind vanuit gegaan dat ze meer water moeten hebben. Het blijkt een illusie.
De laatste kaart bevestigt dit nog eens. Daar staat Marianne Dashwood weer op. Niet meer ziek in bed, maar achter de piano als Juffer Theekopjes (bekers schildknaap). Het pianospel van Marianne komt uit haar hart. Deze kaart heb ik getrokken als antwoord op de vraag wat de viooltjes mij te zeggen hebben. Kijk met je hart, zeggen de viooltjes, laat je niet leiden door illusie en zie wat werkelijk nodig is.
Ik doe de viooltjes gauw naar buiten. Zielig!
