coen_wessel en ik vastgezeten in Amersfoort zonder uitzicht of we thuis zouden komen. Dat was niet leuk. En dochter is nog maar 13; de vriendinnetjes niet veel ouder. We denken dat het vertrouwd is, eigenlijk. Hilversum is Amsterdam niet qua ligging. Toch liggen we wakker, de avond van te voren. De volgende ochtend komt steeds meer in de tas van dochter terecht: extra wanten, drie extra paar sokken en een paar extra schoenen. Precies als het weeralarm in Noord Nederland van kracht gaat is dochter om zeven uur thuis. Niet eens vertraging. En ze is boos. Wat een zware tas. Ze heeft gewankeld. En is gevallen. Allemaal vanwege de schoenen. Nooit gaan er meer extra schoenen mee.
Ik biecht op dat ik ook nog twee plastic broodzakjes in de tas had gedaan. Helpt tegen de kou, had ik ik op tv gezien. Eén paar sokken, dan de zakjes, en dan weer sokken, en dan nog een extra paar sokken tot slot.
Dochter bleek tas in de trein helemaal omgekeerd te hebben. Zakjes zonder brood. Zou er brood los in de tas liggen? Dan wordt alles plakkerig. Ze had haar brood toch al om één uur op?
En toen: “Mama, 3 paar sokken, dan pas ik toch helemaal niet meer in mijn schoenen?” Een diepe zucht kwam erachteraan. Bezorgde ouders. Enig kind.
