Precies als het weeralarm in Noord Nederland van kracht gaat is dochter om zeven uur thuis. Niet eens vertraging. En ze is boos. Wat een zware tas. Ze heeft gewankeld. En is gevallen. Allemaal vanwege de schoenen. Nooit gaan er meer extra schoenen mee.
Ik biecht op dat ik ook nog twee plastic broodzakjes in de tas had gedaan. Helpt tegen de kou, had ik ik op tv gezien. Eén paar sokken, dan de zakjes, en dan weer sokken, en dan nog een extra paar sokken tot slot.
Dochter bleek tas in de trein helemaal omgekeerd te hebben. Zakjes zonder brood. Zou er brood los in de tas liggen? Dan wordt alles plakkerig. Ze had haar brood toch al om één uur op?
En toen: “Mama, 3 paar sokken, dan pas ik toch helemaal niet meer in mijn schoenen?” Een diepe zucht kwam erachteraan. Bezorgde ouders. Enig kind.