Er stonden busjes op de brug, Die busjes stonden daar vanwege ons, Christian Climate Action. Ik moest daar erg aan wennen. Dat ze daar voor ons stonden! We kondigden onze gebeden aan, op Facebook, waarschijnlijk hadden ze dat opgemerkt. We hebben even met de agenten gesproken, want een van de busjes kwam vlak naast ons op het gras staan. We zaten met z’n vijven onder een boom. Ze gingen gerustgesteld weg toen ik vertelde dat het geen grote groep zou worden. “We zullen elkaar nog wel zien, deze week,” zei de agent met wie ik sprak. Dat was eigenlijk heel leuk.
Het regende. Susan las uit Jona, het gedeelte over dat heel Ninevé zich omkeerde. Ik kon het me op dat moment helemaal voorstellen, buiten onder die brug, dat heel Amsterdam zich omkeerde.
We hebben ook gebeden. Ik had een hoofd vol namen van mensen uit XR waar ik voor wilde bidden, maar heb ze niet hardop genoemd. Sommige mensen willen anoniem blijven. Ik hield ze in mijn hart.
Er waaiden een paar mensen uit XR aan, waar we even mee konden zitten, huggen en een stroopwafel eten. Ze deden niet mee met het gebed, maar dat wij wel baden, deed ze goed.
We hebben ook uitgewisseld hoe heftig het was, om mee te doen aan deze acties. Het komt ‘s nachts terug in dromen. Een van ons had gisteren meegedaan aan de actie in Vattenfall NUON, in de Bijlmer, waar rebellen zich vast plakten aan de deur en waar ze met de directie hadden gesproken.
Morgen gaan we flyeren in de stad. Zijn we als Jona, die niet naar Ninevé wil om te vertellen dat de stad ten onder gaat? Ik wel hoor. Mijn hart zinkt iedere keer als ik moet vertellen over de uitroeiing van de aarde.
