Vanmiddag gaat het over de spiritualiteit van het alledaagse, over traditionele vrouwenzaken als borduren en koken. Met daarachter de gedachte dat tuinieren en taarten bakken je dichter bij jezelf, bij je kernwaarden, bij God kunnen brengen. Het thema zette aan het denken.
Ik maakte laatst een actie mee waarin kleding gerepareerd werd, een van die traditionele vrouwenambachten. Het was een openbare workshop in de Ijpassage op het Centraal Station in Amsterdam. De actie was van XR NL Fashion action, een groep die protesteert tegen de mode industrie. Losvast verbonden met Extinction Rebellion (XR), waar ik aan mee doe.
We zaten in de IJpassage met zo'n 15 mensen op een stenen ronde verhoging. Stoffen in het midden, een megaspeldendoos en lapjes met voorbeelden van hoe je onzichtbaar en zichtbaar een gat kon repareren. De vrouw die de workshop gaf, volgde de kunstacademie in Arnhem en was in de leer geweest bij een quilter in Engeland. Ze liep rond en gaf aanwijzingen. Sommige mensen zaten te breien. We gingen ook in gesprek met voorbijgangers. Ik heb daar het gat in de zak van mijn jas gemaakt. Wat maakte dit zo bijzonder?
Wat me raakte was zowel de liefde voor het ambachtelijke, als het uitbundige en extraverte, de durf dit om op deze plek te doen. Ook het committent om via de taal van de draad een concrete manier te bieden om minder te consumeren. Om onszelf en de voorbijgangers te laten wennen aan een minder verspillend levenspatroon. In de diepe angst dat het niet goed zal komen met de aarde, steekje voor steekje iets maken dat kapot is.
In december heb ik meegedaan aan een actie op Schiphol met Greenpeace. XR deed ook ook mee. Sommige actievoerders hadden zich vastgeketend om palen heen. Ze zaten aan elkaar met hun armen in plastic buizen. Ik bleek veel van deze 'locked on's' te kennen. Op allerlei manieren had ik me ze samengewerkt. Het was heftig, ze daar te zien zitten. Daar is de XR Fashion groep een antidote voor. Laatst zag ik ze rond een grote tafel op een rebellenfestival in Amsterdam, met daarop borduurboeken en grote klossen garen, aandachtig de ogen gericht op naald en draad. Iets gewoons. Het stelde gerust, herstelde vertrouwen in het leven, in mensen, in alles.
