Beating the bounds - Pasen aan de grenzen
In de Anglicaanse Kerk in Engeland is het in sommige gemeenten de gewoonte om ieder jaar rondom de buitengrenzen van de gemeente te wandelen: ‘Beating the bounds’. Dat is een oude traditie om vast te stellen wat de grenzen van een gemeente zijn en om te bidden om bescherming en zegen. Ik heb een keer meegelopen met vrienden die in Engeland wonen. Gisteravond moest ik daaraan denken toen ik de paasnachtwake meemaakte in de Dorpskerk van Santpoort Noord. In de paasnacht wordt ieder jaar in een donkere kerk een nieuwe brandende paaskaars binnengedragen. Dat licht is het licht van Christus. Het laat iets van Gods nabijheid zien. Ik had verwacht dat degene die de kaars binnen bracht, voor ons langs zou lopen, zodat we de kaars goed konden zien. Maar dat deed ze niet. Ze liep achter ons langs, achter de laatste rij stoelen, vlak langs de achtermuur van de kerk, het uiterste randje van ons bij elkaar. Het leek daar nog donkerder dan in het midden. Het was alsof ze een grens trok met haar kaars, een kring van licht om ons heen, ‘beating the bounds’. Dat voelde enerzijds als bescherming en afscherming, wij veilig binnen, de anderen buiten. Maar het voelde ook als ruimte maken. Bij onze grenzen, in die donkere schaduwen, achter ons waar niemand naar keek en waar we helemaal niet mee bezig waren, daar kwam het licht van Christus, fel en krachtig.
Vanochtend zochten we paaseieren in de tuin, mijn man, dochter en ik. Ze waren goed verstopt; we zijn er nog altijd eentje kwijt. Daar overkwam me dezelfde ervaring als in de paasnacht. We zochten overal, langs de schutting en het hek, ook achter struiken, waar je niet goed bij kan. We vonden daar nog een sok die van de waslijn was gewaaid. Het was alsof ik de tuin voor het eerst zag. Hij is nog winterig, vol bruin blad, oude kastanjes en dode bladstengels. Maar dat is niet was niet enige. Daartussen was jong groen en waren bloemetjes. Dynamisch, kleurrijk en levendig. Er bleek op die donkere en onbekende plekken waar we zelden komen, van alles moois te groeien. Plotseling was onze wereld groter geworden.
Vanochtend zochten we paaseieren in de tuin, mijn man, dochter en ik. Ze waren goed verstopt; we zijn er nog altijd eentje kwijt. Daar overkwam me dezelfde ervaring als in de paasnacht. We zochten overal, langs de schutting en het hek, ook achter struiken, waar je niet goed bij kan. We vonden daar nog een sok die van de waslijn was gewaaid. Het was alsof ik de tuin voor het eerst zag. Hij is nog winterig, vol bruin blad, oude kastanjes en dode bladstengels. Maar dat is niet was niet enige. Daartussen was jong groen en waren bloemetjes. Dynamisch, kleurrijk en levendig. Er bleek op die donkere en onbekende plekken waar we zelden komen, van alles moois te groeien. Plotseling was onze wereld groter geworden.
