Bloed op de pij van Franciscus
Ik maak bloed op een bruin lapje katoen. Dat lapje moet een stukje van de armoedige pij van Franciscus voorstellen. Het is voorbereiding voor een cursus. Cursisten gaan zo’n lapje maken tijdens een cursus tarot in de veertigdagentijd die over Franciscus gaat. De cursus is in La Verna, een franciscaans klooster in Amsterdam dat ook een cursuscentrum heeft. De deelnemers nemen het lapje mee naar huis en leggen daar iedere dag de tarotkaart op die ze trekken. Over het verven van het bruine lapje had ik advies gekregen op Facebook en Twitter. Dat ik er ook iets op wilde hebben wat op bloed leek, heb ik niet durven zeggen. Ik vind dat nog al wat. Bloed.
De belangrijkste gebeurtenis in het leven van Franciscus is dat de kruiswonden van Jezus in zijn lichaam verschenen. Op bijna alle afbeeldingen van Franciscus zie je die wonden in zijn handen en voeten.
Franciscus verborg de wonden. Bijna niemand heeft ze gezien. Maar op zijn onderkleed zaten bloedvlekken. Ik overweeg hibiscus te gebruiken om de bloedvlekken te maken, maar ik heb nog zakjes kruidenthee: Black Cherry Berry van Celestial Seasoning. Ik maak een zakje open en smeer wat op het natte bruine lapje. En dan gebeurt het. Franciscus wilde het bittere zoet maken. Hij kuste een melaatse, verdroeg geduldig pijn en afwijzing. Als ik de thee op het natte lapje wrijf gaat het heel lekker ruiken.
Voorzichtig leg ik de opdracht uit op de cursusmiddag, van het bloed op het lapje. En met grote verlegenheid. Omgaan met lijden is het moeilijkste in een mensenleven. Onder grote grote hilariteit komen in de keuken de bloedvlekken op de pij.
En als ik alles gehad heb, praat ik na afloop van de cursusmiddag na met Rob, coördinator van het cursuscentrum en broeder in het klooster: “En toen maakten we kruiswonden in de keuken”, vertel ik vrolijk. En ik maak toch nog iemand aan het schrikken. Ik zie zijn gezicht: “Wat hebben jullie gedaan?” Die schrik bleek te zijn omdat je niet zomaar met cursisten in de keuken mag komen.
De belangrijkste gebeurtenis in het leven van Franciscus is dat de kruiswonden van Jezus in zijn lichaam verschenen. Op bijna alle afbeeldingen van Franciscus zie je die wonden in zijn handen en voeten.
Franciscus verborg de wonden. Bijna niemand heeft ze gezien. Maar op zijn onderkleed zaten bloedvlekken. Ik overweeg hibiscus te gebruiken om de bloedvlekken te maken, maar ik heb nog zakjes kruidenthee: Black Cherry Berry van Celestial Seasoning. Ik maak een zakje open en smeer wat op het natte bruine lapje. En dan gebeurt het. Franciscus wilde het bittere zoet maken. Hij kuste een melaatse, verdroeg geduldig pijn en afwijzing. Als ik de thee op het natte lapje wrijf gaat het heel lekker ruiken.
Voorzichtig leg ik de opdracht uit op de cursusmiddag, van het bloed op het lapje. En met grote verlegenheid. Omgaan met lijden is het moeilijkste in een mensenleven. Onder grote grote hilariteit komen in de keuken de bloedvlekken op de pij.
En als ik alles gehad heb, praat ik na afloop van de cursusmiddag na met Rob, coördinator van het cursuscentrum en broeder in het klooster: “En toen maakten we kruiswonden in de keuken”, vertel ik vrolijk. En ik maak toch nog iemand aan het schrikken. Ik zie zijn gezicht: “Wat hebben jullie gedaan?” Die schrik bleek te zijn omdat je niet zomaar met cursisten in de keuken mag komen.
