Een klein, dun meisje speelt de dans van de olifant, haar hele lichaampje doet mee. Stampend, je ziet hem komen. Een lange jongen van een jaar of zestien luistert daar genietend met een grote grijns naar. Ik zie dat want hij zit op het trapje van het podium omdat hij direct aan de beurt is. Als hij zelf speelt gaat gaan zijn vingers als een wervelwind over de toetsen. Wat nou, onhandige pubers. Een vader heeft voor zijn zoontje een variatie gemaakt van een popliedje, zodat de jongen het kan spelen. Een meisje van een jaar of 15 in spijkerbroek speelt vanaf een kreukelig papiertje een Adiago van Beethoven. Ze moet het eerst gladstrijken voor ze kan beginnen. Je ziet het haar week na week in en uit haar schooltas halen.
Het uur eindigt met Evita, in een uitvoering van twee vriendinnen. De ene speelt piano en de andere zingt. Ze heeft geen zangles, maar wel heeft een droom in haar ogen van zingen in een band en beroemd worden. We klappen hard.
De dochter speelt mooi en dat is ook fijn.
