Ons geloof is getekend door de Verlichting. Het is rationeel van karakter. Jezus heeft niet werkelijk over het water gelopen. Genezingswonderen maken ons ongemakkelijk. Bidden helpt niet om te genezen. Niet God, maar medicijnen, spalken en oefeningen van de Cesar helpen om te genezen, als genezing al mogelijk is. De woorden “God geneest” nemen we niet in de mond.
In de viering maken we tastbare gebeden om genezing, van klei. Het zijn ex voto's in de traditie van de Grieks-orthodoxe Kerk (tamata). In de Rooms-katholieke kerk zijn ex voto’s gaven die als dank voor genezing bij een altaar gelegd of gehangen worden. Het is bijvoorbeeld een armpje of een hartje, gemaakt van zilver of van gips. Bij de Grieks orthodoxen zijn het gebeden om genezing. Ze worden opgehangen bij het altaar met de wens om te genezen. Met deze betekenis maken wij de ex voto’s: als gebed om genezing. In onze viering leggen we de gemaakte voorwerpen op een altaar en de voorgangster zegent ze. Het zijn armen, benen, heupen, of een heel lichaam.
De tekst van de zegen die we over de ex voto’s uitspreken is ambivalent. De nadruk ligt op acceptatie, genezing wordt een beetje weggemoffeld. We spreken wel de wens uit dat er genezing plaats vindt, maar die genezing is toch vooral verzoening met ons zieke, zwakke lichaam, geheel volgens onze rationele visie. Meer dan acceptatie kan je toch niet verwachten.
Maar we worden ingehaald door de kracht van de ex voto’s en het ritueel van de zegen. Er is een mevrouw met een hele zere rug. Zij maakt haar wervels van klei, met ribben en al, en legt dat huilend op het altaar. “Ik heb altijd stoer gedaan, God gevraagd om kracht en acceptatie,” zegt ze na de viering. “Ik heb me daarin opgesloten. Het is een vesting om mij heen, zodat ik sterk blijf, maar nu kwam het ineens binnen. Ik kan God vragen om genezing, want dat wil ik zo graag.” Wij maakten ex voto’s in de traditie van de Grieks-orthodoxe kerk. Daar hangen ex voto’s in bij het altaar met de wens genezen te worden, niet om de ziekte te accepteren. En zo ging het in onze viering ook, tenminste bij deze mevrouw. Ze legde haar ruggenwervels op het altaar in het verlangen dat God genezing biedt. Of dat we nu bedoelden of niet.
Met dank aan Suzanne Groote, kerkelijk werker in Zuidwolde.