Hoe langer de reddingsoperatie duurde van de Chileense mijnwerkers die 69 dagen opgesloten zaten onder in de San Jose mijn, hoe meer verschillende beelden we te zien kregen in de live-feed. Bij de redding van de laatste kompels die naar boven gehesen werden, was er een hoogtemeter te zien, die aangaf op welke plaats de reddingscapsule zich in de schacht bevond. Als de capsule bijna boven was wisselde de regisseurbeelden beelden van de meter af met wachtende mensen, het gat van de schacht en de takelmachine. Was de capsule boven aangekomen, dan stond de meter gelijk met het tweede rode pijltje. De meter te zien bewegen verhoogde de spanning.
De hoogtemeter viel op en ontroerde. Hij viel op door zijn simpelheid in deze hightech operatie. Het meetinstrument bestaat uit twee rode pijltjes die naar beneden wijzen en één metertje dat naar rechts loopt. Dat alles op een wit vlak, zodat de pijltjes en de bewegende meter duidelijk zichtbaar zijn.
Op de meter is met de hand geschreven. Er staan twee potloodstreepjes op en onder het linker rode pijltje staat het getal ‘55’. Daarmee had meter iets voorlopigs en provisorisch. De meter zou ook maar één of twee dagen in gebruik zijn. Het was niet nodig er gedrukte cijfers en strepen op te zetten. Drieëndertig keer moest het duidelijk zijn wat de strepen en de cijfers betekende. Meer niet. Dat ontroerde.
